Gelişmiş ülkelerdeki en yoksul kesimler obezite ile savaşıyor. Avrupa’da devlet yardımıyla yaşayan kişi kedisine kaliteli mama alamadığından şikayet ediyor. Dertler ilginç; yetişmeyen internet paketleri, işlemcisi yavaşlayan cihazlar…
Altın çağı dünyanın…
Daha birkaç yüzyıl öncesinde yaşlandığında çalışmıyorsan yiyecek ekmek bulamıyordun. Emeklilik diye bir sistem yoktu. Güvenliğine, eğitimine, sağlığına temel ihtiyaçlarına ulaşmak için büyük bedeller ödemek zorundaydın.
Düşünsenize ülke liderleri bile bizler kadar lüks bir hayat yaşamıyorlardı… Onların hayal edemediği binalarda geçiyordu ömrümüz. Binemediği uçaklarla seyahat ediyorduk. Kaynaklar da sınırsızdı sanki. Hepsi bizim hizmetimize sunulmuştu.
Bir gözümüz uzayın derinliklerindeydi, insanlığı oraya taşıyabilmek için, bir gözümüz dünya’da kaçırdığımız bir başka nimet var mı diye bakıyordu…
Öyle hırpaladık ki pençelerimizle, üzerinde yaşayan börtü böcek bile yaka silkti bizden… Örnekleri canım ülkemden vereyim. Antalya’da yapılan ralli yarışlarında koruma altına alınmış hamile geyikler yoğun sesten bebeklerini kaybettiler. Nevşehir’de balon turizmi yüzünden yayılan gazla üzüm bağları önce hastalandı, sonra kurudu. Koruma altına aldığımız kelaynakları, zirai ilaçlarla öldürdük…
Biliyorsunuz işte yaşam alanlarımızı genişletirken nefes alacak yer bırakmadık diğer canlılara…
Bugünlerde işler tersine dönüyor gibi. Dünya sessiz sedasız intikamını alıyor bizden. Ortada ne silahlar var, ne patlayan bombalar, ne de yıkılmış binalar. Gözle görmediğimiz küçük intikam partiküllerinden hem korkuyor, hem de sessiz sedasız evlerimize çekiliyoruz. O da yavaş yavaş hedefine ulaşıyor.
Bir taraftan bu gezegende kalıcı olmadığımızı hatırlatıyor, bir taraftan da belki kendini bu hale getirenlerden; sorumlu olduğunu düşündüklerini (hatırı sayılır bir süre yaşamışları) kuruya yaşa bakmadan cezalandırıyor…
