Aşkın şarabından içem
Mecnun olup dağa düşem
Sensin dünü gün endişem
Bana seni gerek eni.
Yunus Emre
Kırşehir Erkek İlköğretmen Okulu öğrencilik yıllarımda ders kitaplarında okuduğum ve kimi kaynaklardan edindiklerim ışığında; Yunus Emre, sıradan bir çiftçi olmanın ötesinde onu yeni bir hayata taşıyan olay, onun Hacı Bektaş kapısına gitmesiyle başlar. Önce duyduklarımıza kulak verelim:
Hacı Bektaş Veli, Horasan diyarından Anadolu’ya gelerek yerleşmesi sonrasında veliliği 
ve kerameti çevreye yayıldı. Her taraftan gelenlerle büyük meclisler oluşmaya başladı. Yoksul durumdaki kimseler, gelerek nasip aradılar.
O zaman Sivrihisar’ın yöresinde Sarıköy’de Yunus derler, bir kimse vardı. Yoksuldu ve çiftçilik yapardı. Bir zaman geldi köyünde kıtlık oldu. Ürün yetişmedi. Yunus, erenlerin güzel niteliklerini duydu. Kimsenin ulu kapıdan boş dönmemesi nedeniyle bir bahaneyle gidip uygun ölçüde istekte bulunmayı düşündü. Öküzlerine dağdan alıç yükleyip eli boş gitmedi, Suluca Karahöyük’e doğru yola koyuldu.
Suluca Karacahöyük’e (şimdiki Hacıbektaş ilçesi) varınca Hacı Bektaş-ı Veli’nin huzuruna çıktı. Getirdiği armağanı sunup:
—Yoksul kimseyim, bu yıl ekinimden ürün alamadım. Ümidim şu ki, bu yemişi kabul edip karşılığında buğday verirseniz, sevinirim. Dedi.
Hacı Bektaş:
—Öyle olsun, diyerek abdallara işaret etti, alıcı alıp paylaştılar, yediler. Yunus birkaç gün orada eğlendi. Gidecek olunca, Hacı Bektaş’a haber verdiler.
—Sorunuz bakalım ne ister, buğday mı, himmet mi? dedi. Yunus geri dönmek için acele ediyordu. Buğday istedi. Ne yaptılarsa razı edemediler.
Yunus:
—Bana buğday gerek, diye ısrarda bulundu.
Ben nefesi neyleyim, dedi. Razı olmadı. Hacı Bektaş, buyurdu, buğdayı verdiler. Yunus da Dergâhtan çekilip gitti.
Yunus, biraz uzaklaştıktan sonra hatasını anladı ve pişman oldu! Derhâl geri dönerek af diledi.
Fakat Hacı Bektaş:
—O iş artık olmaz. O kilidin anahtarını Tapduk Emre’ye verdik, varsın nasibini ondan alsın, dedi.
Yunus isteksiz de olsa oradan uzaklaştı.
