Serpil Kabadayı, hemşehrim.
Burdur ilimizin, Çeltikçi ilçesinde görev yapıyor.
Eğitim ordumuzun içindeki öğretmenlerimizden.
Şair, yazar ve araştırmacı.
Yenilerde bir kitabı, romanı “Sevincin Gözyaşları” adıyla ulaştı bana. 144 sayfalık kitap, merkezi İstanbul’da bulunan Zinde Yayıncılık yayınları arasında gün yüzü görmüş, yayınlanmış.
Şiir yazmak, öykü yazmaktan daha kolaydır.
Öykü yazmak ise roman yazmaktan daha kolaydır.
İlişki kurmak, toparlamak bakımından demek istiyorum.
Yoksa her üçünün de kendine özgü kolaylıkları, zorlukları vardır.
Serpil Kabadayı, romanın başlangıç yeri ve tarihi olarak 20 Temmuz 1990 Mersin olarak gösteriyor.
İlk bölümdeki giriş sonunda, “Babam ardında yalnızca sitem dolu bir mektupla ayrıldı onu tanıyanların ardından.
Sessiz ve geride yığınla soru işaretiyle “diye söze başlıyor.
İkinci bölüm yine Mersin başlangıçlı, 10 Eylül 1982 tarihinin kaydedilişiyle veriliyor.
Buranın girişindeki cümlelerden: “Alelade günlerden biriydi.
Demiryollarında makinist olarak çalışan babamın Sivas’taki meslek kursuna gitmesi için işlemler tamamlanmıştı” şeklinde sıralanıyor.
Bölüm on: 108. sayfada başlıyor, anlatımı devam ediyor Serpil Kapadayı’nın: Sıkıntılarımı unutmuş rüyalar âleminde yaşıyor gibiydim.
Ankara seferinden yeni döndüm bir gün Orhan yanıma gelerek:
-Sevinç, eşin çıkmış hapisten seni soruyordu. Firma yetkilileriyle birlikte içeride çay içiyor. Seni almaya gelmiş.
Öyle diyordu..
Bölüm on iki: 05 Ocak 1997 Eskişehir açıklamasıyla veriliyor.
İlk cümlesi:
-Bir yıl içerisinde Sinan abim nişanlanmış. Sevcan’da evlenmişti. Erkan askerden kaçmış ve ben de beşinci çocuğuma hamileydim…
