Ruhum Şeytanla Kırıştırıyor!

Saçma sapan ruh halleri, gel git duygular yaşayan sanırım bir tek ben değilim. Değilim ama ben biraz bu durumu abarttığımı düşünüyorum. Doktora gitsem ruh sağlığına mı gönderir yoksa ne yiyip içiyorsan bana da ver mi der bilmiyorum.

Bir iyim bir kötüyüm. Kah gülüyorum kah ağlıyorum. Bir bakıyorum sürekli uyuyorum, bir bakıyorum çalar saatle yarışıyorum.

Ara ara  telefonumla bağımsız takılırken sonrasında kendimi telefona yapışık buluyorum.

Bir hafta evimin yolunu unuturken, diğer hafta evden dışarı çıkmıyorum. Çıkmadığım gibi kimse eve gelsin istemiyorum.

Kafa sürekli dolu, gözler sürekli dalgın.

Ne zaman ağlayacağımın ve ne zaman güleceğimin garantisi yok. Hem ağlayıp hem güle bilme rekorunu sanırım elimde tutuyorum.

Kimi zaman çenem düşüyor, kimi zaman sesim çıkmıyor.

Zavallı ruhum benden sıkıldı şimdi gitti şeytanla kırıştırıyor, arada şeytanı melekle de aldattığı oluyor. Eh benim ruhum olmak da zor tabi.

Hep denir ya onu anlamıyorum bunu anlamıyorum, kimse beni anlamıyor.  Ben aştım artık bu durumları. Çünkü ben kendimi anlamıyorum. İnanın bana neye nasıl ne zaman ne ara ne şekilde tepki vereceğimi bende bilmiyorum. Tepkilerime bazen ben bile şaşırıyorum.

Ufacık sebeplere ortalığı yıkarken, kocaman olaylarda sesimi çıkarmıyorum. Bildiğiniz bir ağır başlılık çöküyor üzerime. Küfür etsene yok. Hakaret et o da yok. Hadi olmadı beddua et yok arkadaş o da yok. Çok kasarsam karşımdaki kişiye hakkımı helal etmiyorum o kadar. İşte bu nokta da ruhum şeytanı melekle aldatıyor.

Sonra ufacık bir olay oluyor. Aman Allahım sen misin bunu yaşayan. Bir sinir harbi, bir küfür etme isteği, bir şeyleri kırıp parçalama arzusu had safhaya çıkıyor. İşte burada da ruhum şeytanla sevişmeye başlıyor.

Bense kendime şaşırıp kalıyorum.

Çevremdeki kişilerde bir garip… Evde otursam suç, dışarıya çıksam suç… Çok okusam suç, çok uyusam suç… Sevgilim olsa suç olmasa suç… Ruhumun kafasını bulandıranda aslında çevremdekiler.

Birde farkında olmadan yaptığım şeyler var; çapkınlık gibi. Aslında çapkınlıkta da olaylar garip bir seyir izliyor.

Çoğu kimse inanmıyor farkında olmadan çapkınlık yaptığıma. Oysa bilmiyorlar ki kafa hep yoğun gözler hep dalgın. Ondan kime baksam kendine aşık oldum sanıyor. Ya da ben bir noktaya kilitlendiysem ve de orda bir erkek varsa o kişi kendine kilitlendim sanıyor. Allah vere yanımda da arkadaşlarım varsa. Al işte çapkın Asuman iş başında. Bazen tamam diyorum bugün çapkınlık günüm. Şanstan karşıma eli yüzü düzgün kimse çıkmıyor. Hep olur olmaz zamanda en berbat, en dağılmış hallerde karşıma çıkıyorlar. Çapkınlık yapsan da kar etmez diyor rahat takılıyorum. Bir bakıyorum adam kilitlenmiş bana.  Bu gariplikte ruhumun kafasını bulandırıyor.

Tüm bunları düşündüğümde ruhumun haline acımaktan kendimi alamıyorum. Bu halde olan tek kişi ben miyim ciddi anlamda merak ediyorum.

Ruhum şeytanı arada melekle aldatmasa halim berbat olacak onu da anlamış bulunuyorum.