“Özür dilerim babacığım. Özür dilerim…”
Çocuk korkudan tir tir titremekteydi. Kolları ince boynunun üzerinde ki başını kucaklamıştı.
O dakikada kararımı vermiştim. Onları evime götürecek, bir güzel ziyafet çektirecektim.
Çocuğun babasına sormayacaktım. Belli ki, çocuk baba tarafından şiddet sık sık görmekteydi.
Ortamın daha fazla gerilmesini istememiştim. Duvardaki saat 12:35’i gösteriyordu. Masanın üzerindeki çantamı, dernek odasının anahtarlarını alıp ayağa kalktım.
“Süleyman Bey, vakit öğle vakti. Eh benim de yemek saatim geldi. Aracım dışarıda. Hem sizi evimde ağırlamak istiyorum, hem de derdinizi dinlerim böylece. Haydi takip edin beni..!”
Sözlerimin ardından onlara gözucumla baktığımda adam oğluna öfkeli bakışlarını yakalamıştım. Ayrıca yumruklarını sıkıp, çene kaslarını oynatmaktaydı.
“Hiç itiraz istemem!”
Dedikten sonra önüme katıp odamızın kapısını kilitlemiştim.
Bunu yaparken de içimdeki kuşkuları safdışı etmek istiyordum.
Ya yürüyüşe gitmişse!?’
‘Ama öğle sıcağında gitmesi mümkün değildi.’
Sessizce eşimin evde olması için dualar etmekteydim.
‘Allahım, inşallah eşim evde olsun, ne olur!’
Aracıma biner binmez, dikiz aynasını düzeltme bahanesi ile arka koltuktaki babayla çocuğa birkaç saniye gözattım.
Adam bunu farkedip;
“Size de zahmet verdik hocam. Hiç gerek yoktu. Çocuk işte…”
“Ah o nasıl söz. Hem benim de karnım çok acıkmıştı. Siz yemeyin canım. Biz Onur ile yeriz. Değil mi, Onur?”
Onur’un bir” Ah!” Diye inlemesi vardı ki sormayın!
Babası acımadan “kasları erimiş çocuğunun baldırını” çimdiklediğine öyle emindim ki!..
Meganı çalıştırdım.
Eve vardığımda eşim bahçemizdeki narenciye ağaçlarını sulamaktaydı.
“Kolay gelsin canım. Sofrayı kurduğumda sana seslenirim.”
“Sağol. Tamam. Bende koşa koşa gelirim canım. Seni bekliyordum.”
Eşim bizi görünce hiç şaşırmadı bile. Artık o da alışmıştı ara sıra evimize kısa süreli yabancı konuklar getirmeme…
Ama bu sefer ki, bana koca bir öykü yazdıracak türdendi…
Bunu öyle yoğun hissediyordum ki…
Devam edecek
Emine Pişiren/ Kocaeli
