Ölesiye Tutunmadık mı Hayata?

Bu saatten sonra ne yazılır bilmem ama tek kelimeyle bitti. Her biten şey gibi değil bu biten. Yaşanılan ve paylaşılan onca zamana karşı tek kelime bile ettirmeden kestirip atılan ve sonu uçsuz bucaksız bir hüznü hatırlatan bir kaybediş. Nerde o sözler? Nerde kaldı bizim birbirimize olan güvenimiz inancımız? Hepsinin yalan olduğunu düşünmek istemiyorum. Bir insan ölür ya hani bu durumu kabullenemezsiniz, bu duyguyu yaşamak istemedim hiçbir zaman ama işte hayat bunu da yaşatıyor insana. Bitti.

Nerde yanlış yaptım ben bilemiyorum. Nerde hangi adımı atmalıydım gerçekten bilmiyorum. Hayatımı adamıştım ben. Senin gözlerindi benim dünyam. Hâlbuki her adımımı atarken hiç kırmak istemedim seni. Hiçbir zaman yanlış yapmadım ki ben sana. Hayatımdın sen benim. Prensesim tutkumdun sen benim. Ne diyeyim artık sana bilmiyorum ama ben ne yaptıysam ne ettiysem hep ikimiz içindi. Bir saniye bile senin düşünmeden geçen zamanım olmadı benim. Hep seni anıyordum ve bütün beynimi işgal ediyordun. Ben şikâyetçi olmadım hiçbir zaman. Seninle olmak dünyanın en mutlu insanı hissettiriyordu bana kendimi. Güneşimi kaybettim ben. Her sabah sabırsızlıkla doğmasını beklediğim beni ısıtan bana yaşama sevinci veren güneşim yok artık. Ne yapayım ben şimdi? Kimin için yaşayım? Kime ne diyeyim ben? Nerde yanlış yaptım ben?

Hıçkırıklara boğuluyorum. Gözyaşlarım izin vermiyor bir şeyler karalamama. Gözlerim buğulandı göremiyorum artık önümü. Dünyam karardı benim. Boşa mı kürek çektik biz. Boşa mıydı yaşadığımız o günler? Seni yaşıyordum resmen. Sana adamıştım tüm hayatımı. Senindim ben. Sen de benimdin ya hani? Ne oldu? Nerdesin şimdi niye bıraktın beni? İsyan etmiyorum ama ben kendimi kaybettim. Ben sensiz hiçliğimi anladım. Ruh gibi geziyorum her yerde. Seninle anlamlı, her şey seninle güzelmiş meğerse. Gözümden bile sakınıyordum seni. Hep bir yerlerde hep benimle hep beraber olacağımıza ne kadar da inandırmışım kendimi. Ne kadar da avutmuşum kendimi öyle.

O kadar sevmişim ki bütün hayatımı silmişim resmen gözlerinin önünde. Her şeyi bir tarafa seni bir tarafa almışım. Bu zamana kadar her şeyi bir çırpıda silip nasıl da adamışım ömrümü senin yoluna. Hiçbir şey umrumda değilmiş seninleyken neyim varsa neyim yoksa senmişim ben.

Kendimden, onca yıl ben olduğum kişiden vazgeçip seni yaşamaya adamışım ömrümü. Kendim sandığım kişiden vazgeçip senden hiçbir zaman vazgeçmemişim ben. Senin varlığınmış beni ben yapan senmişsin dünya, senmişsin güneş, sen misin hayat. Beni sensiz bıraktın bu dünyada. Beni susuz bıraktın şu seninle güzel olan ama sensiz bir hiç olan yaşamda. Hiç mi düşünmedin beni? Hani biz birbirimize aittik hani sen bensiz ben de sensiz yapamazdım. Ne oldu kim söyledi o sözleri?

Çok çabuk elde ettiğin her şeyden en az o kadar da çabuk vazgeçersin derlerdi bana. Ben senden hiçbir zaman vazgeçmedim çünkü ben seni kolay elde etmedim. Biz ne engellerle karşılaştık bu zamana kadar.. Biz okyanuslarda bile boğulmadık birbirimize ait olabilmek için ölesiye tutunmadık mı hayata?

Ben hayatımı kaybettim benim geleceğim yok artık. Ben sendim ama şimdi sen yoksun. Şimdi kendi kendime soruyorum. Sen kimsin? Sen kimsin diye soran mı yoksa “Ben bir ölüyüm.” diyen mi?