Sabah servisteyiz. Arkadaşım, ilkokul birinci sınıfa giden kızına ödev yaptıramamaktan bahsediyor: “Dün gece elimde kalacaktı, az daha!”
Okulların ilk açıldığı gün, öğretmenleri “ben geldiğimde ayağa kalkacaksınız” dediğinde bizim ufaklığa bu durum çok saçma gelmiş: “Neden ayağa kalkayım ki, ne kadar saçma değil mi anne?” demiş. Her harften ve rakamdan birer ikişer sayfa yazmalarını ödev olarak veriyor öğretmenleri ve bizim ufaklık “yapabiliyorum işte! Neden iki sayfa yazmam gerekiyor ki?” diye sürekli itiraz ediyor ve ekliyor “ben daha çocuğum. Sıkılıyorum anlamıyor musunuz?” diyor. Büyüklerimizin bize yaptığı gibi bizde kendi küçüklerimize yapıyoruz ve onların şu anda ki yaşlarında bizim nasıl davrandığımızı hatırlayıp, anlatıyoruz. İşte jenerasyon farkının gün gibi ortaya çıktığı nokta bu nokta. Yaşlanıyoruz demek ki.. Latife bir yana kiminle konuşsam hemen hemen aynı dertten muzdarip. Çocukları hiç birşeyi ciddiye almıyor. Ciddiye almadıklarından dolayı, üzerine düşüp başarmak için çaba sarf etmiyorlar.
Arkadaşım, çocuğunun bu denli korkusuz ve disiplinsiz olmasını -müşterisini kaybetmek istemeyen- ticarethane şeklinde çalışan yuva ve kreşlerin suçu olduğunu söylüyor ve ekliyor “ağlamasın, aman her gün gelsin diye bir istediğini iki etmiyorlardı.” Çalışan annelerin çocuklarına kendi istedikleri formu vermesi biraz zor gibi. Ya anneanne-babaanne ya da yuvaların verdiği eğitimle büyüyen çocuklarımızla başbaşa kaldığımızda onları ancak tanıyabiliyoruz ve tanıdığımız çocuklarımızla nasıl baş edeceğimizi bilemiyoruz.
Aslında öğretmeni sınıfa girdiğinde ayağa kalkmak zorunda olması gerekmezken, çocuğumuza ödevlerini yapma sorumluluğunu ve bu disiplini nasıl aşılayacağız? Yoksa bunlar birbirini tamamlayan şeyler midir?
