O Güzel Ahlakın Temsilcisiydi !

Allah’ın sevgili kulu, son ve en büyük Peygamberi Hz. Muhammed (sav.) bir saadet güneşi olarak doğdu. Kurumuş topraklar su ile canlandığı  gibi Yüce Allah, Peygamberimizin gelişi ile dünyaya yeniden hayat verdi.
O’nun kalplere yerleştirdiği iman ışığı sayesinde yanlış inançlar silindi, cehaletin yerini ilim, zulmün yerine hak ve adalet; kin ve düşmanlığın yerine insan sevgisi geldi.
Gerçek manada İslam kardeşliği kuruldu. Kadın, ailede ve toplumda layık olduğu değere kavuştu.
Sevgili Peygamberimiz insanlara dünyada ve ahrette mutlu olmanın yollarını  gösterdi.
Öğrettiği ahlak ilkelerini önce kendisi yaşayarak en güzel örnek oldu.
Peygamberimizin kalbi insan sevgisi ile dolu idi. O kadar merhametli idi ki, elindekini yoksullara dağıtıp kendisi aç kaldığı bile olurdu.
Sadece insanlara değil, hayvanlara karşı da şefkat ve merhamet gösterirdi. Susayan bir kediye kendi eli ile su içirmiş, hayvanlara iyi davranılmasını emretmişti.
Çocukları çok severdi:
Peygamberimiz çocukları çok sever, onları kucağına alıp okşardı. Bir adam Peygamberimizin bir çocuğu sevip öptüğünü  görünce:
“Benim on çocuğum var, onların hiç birini öpmüş değilim” dedi. Peygamberimiz ona: “Merhamet etmeyene, merhamet olunmaz!” buyurdu.
Namaz kılarken bile oynamak için omuzlarına çıkan sevgili torunları Hasan ile Hüseyin’in bu davranışlarını hoşgörü ile karşılamış, oyunlarını tamamlamalarını beklemiştir.
Hz. Peygamber, son derece alçak gönüllü idi. Zengin, fakir ayrımı yapmaz, bir köle bile davet etse davetine giderdi. Yoksul ve fakir insanlarla birlikte oturup yemek yer, en fakir insanların evlerine giderek hal ve hatırlarını sorardı.
Hastaları ziyaret eder, iyileşmeleri için dua ederdi. Bir meclise varınca boş olan yere oturur, ayaklarını başkalarına karşı uzatmazdı. Elbisesini kendi eliyle yamar, ayakkabısını onarır, çarşıya giderek ihtiyaç duyduğu şeyleri satın alır, eve kendisi getirirdi.
Ahlakıyla örnek bir insandı: Sevgili Peygamberimiz örnek bir aile reisi idi. Kadınlara son derece nazik davranır, ev işlerinde onlara yardım ederdi. O şöyle buyurmuştur: “Sizin en hayırlınız kadınlarına karşı iyi davranandır!.”
Peygamberimiz misafiri çok sever, onlara bizzat kendisi hizmet ederdi. O, hiç kimseye kötü söz söylememiş, kırıcı bir davranışta bulunmamış ve ömründe kimseyi azarlamamıştır.
Peygamberimiz güler yüzlü, tatlı sözlü idi. Başkaları konuşurken onları dinler, sözlerini kesmezdi. Gördüğü kusurları  kimsenin yüzüne vurmazdı.
Yaşayışı sade ve temizdi.
Bedenini daima temiz tutar, elbiselerinin temiz olmasına dikkat eder, dişlerini temizlemek için misvak kullanırdı. Pislikten hiç hoşlanmaz ve ashabına camiye temiz gelmelerini öğütlerdi.
Peygamberimiz doğru sözlü idi. Verdiği sözden asla dönmez, yalancıları da hiç sevmezdi. Doğruluğu ve güvenir kişiliği dolayısıyla kendisine: “Muhammed-ül Emin” (Muhammed: Güvenilir insan) denilmişti.
O insanların en cömerdi idi: “Ben ancak bir dağıtıcıyım, veren Allah’tır” derdi. O kimseden intikam almamış, bağışlamayı sevmişti.
Kendisine yapılan iyiliği hiç unutmaz, iyilik yapanları her zaman iyilikle anardı.
Yaşlılara saygılı davranır, küçüklere de sevgi ve şefkat gösterirdi.
Peygamberimiz tembelliği ve boş oturmayı da sevmezdi. Mescidin yapılmasında taş taşımış, bir işçi gibi çalışmıştı. O gayet sade bir hayat yaşamış, elinde ne varsa yoksullara dağıtmış, sosyal adaleti sadece sözle değil, yaşayışı ile de göstermiş örnek bir şahsiyetti!..
Allah, bizleri  onun yolundan ayırmasın ve onun şefaatine nail eylesin, inşallah!…