Gün/aydın dostlarım…
Yaşamak sevmektir diyorsan… Yaşama sevincini yitirme…
Kollarını aç… ________________ Benim adım SABAH… Sevgiye başlangıcım ben…
Haydi o zaman__ Günaydın Diyelim mi? ___ Güzel İnsanlara___
Ne kadar zor ve anlamsız bir iştir… Diye düşünenler var mıdır? acaba diyorum ama! sonra olur mu öyle şey Ömer demekten kendimi alamıyorum.. .
Yatağından kalkıp çevresine somurtarak bakanlar…
Hadi gülün artık günaydın demek gülmektir içinizdeki neşedir…
Günaydın derken geçin aynanın karşına bakın mimiklerinize…
Kendinize günaydın diyorsunuz, coşkunuz yüzünüze, çevrenize yansıyor…
Günaydın demek sevgidir saygıdır…
Sabah, öğlen, aksam fark etmez. Günaydın demek merhabadır…
Hadi ne duruyorsun içindeki coşkuyu çıkar…
Biz bir aileyiz hadi ezberim…
hop sağ baştan say! Günaydın… Günaydın… Günaydın…
günaydın, n’aber?.. Günaydın… Günaydın…
De haydi ve bak çevrene gülümseyerek, benimle birlikte tekrarla; ‘ Ey bad-ı sabah ile doğan güneş, senin doğuşunla ısındı tekrar kalbimin en ücra köşeleri. Geldi geçti uyanma vakti!’
Her yeni güne gülümseyerek başlayabilmenin verdiği mutluluğu başka ne verebilir ki?
Güne katılacak en güzel şey sevgidir diyerek sevgilerin en güzeli ile kalmanız dileğiyle, sevgi yüreğinizden hiç eksik olmasın.
Biliyorum, benimde olur zaman zaman___
‘Bazen hayal kırıklıkların hançer gibi saplanır kalbine, “Susarsın”
Bazen vazgeçersin, “Susarsın”
Bazen her şey için artık çok geçtir, “Susarsın”
Bazen hiç kimseye; hiç bir yere ait olmadığını anlarsın, “Susarsın”
Bazen yitip giden geçmişine lanet ede ede, “Susarsın”
Bazen de gerçekten konuşmaya gücün kalmaz,
Kelimelerin tükenir, “Susarsın” Susarsın da susarsın!..
Yine acıttın ya sol yanımı, “HELAL OLSUN!..” Der yine susarsın… Sessizce susarsın… Susarsın…
Susarsın ama vatan mevzu bahis olunca yüreğin kabarır bir yanardağ gibi patlar konuşursun ve düşünür dersin ki: Türkiye’m Vatanım bu kadar güzelse kim bilir Yaratan nasıl güzeldir…
Ve bu Mavi kürede yaşamış yüce insan Mevlana ne güzel demiş
Misafirhane şiirinde. (Bir kuplesini bırakıyorum buraya devamını siz bulun okuyun diye)
“İnsan olmak bir misafirhane gibi.
Her sabah gelir yeni biri.
Beklenmeyen bir misafirdir
Bir sevinç, bir hüzün, bir kötülük arzusu,
Ve de bir anlık bir bilinçlilik duygusu.
Hoş karşılayın hepsini, hoş tutmaya bakın!”
Ne kadar güzel anlatmış Mevlana insan olmanın ne demek olduğunu. Bu zıtlıklar dünyasında iyi kötü, kolay zor tüm duygularımızın bize bizi anlatmak için nasıl da yol gösterdiklerini, kendimize karşı nasıl da anlayışlı davranıp, her yaşadığımız anda kendimizi düzeltmek için nasıl ders almamız gerektiğini. Hayatın akışını kabul edip, direnmemektir yaşam sanatı. Bulunduğumuz her an bizim için en ideal yerdir gelişmemiz için. Zaten tek özgürlüğümüz değil midir yaşadığımız ana kattığımız yorumumuz?
Ne zaman ki yeise düşmeye meyletse gönlüm bu şiiri okurum ve her okuduğumda tekrar anlıyorum ki, zamandan bağımsızdır insan ruhu; içerisinde gerekli şefkat var ve ‘hamuru’ müsait ise şayet.
Gün/aydınlığı nağmeleri ile karşılayın misafirhanenize gelen misafirleri. Yüreğiniz, gönül gözünüz açık olsun sevgiyle gelene de, sevgisiz gelene de…
Eğer sevgiyi almayı biliyorsanız, hepinizi seviyorum. Buyurun içeriye başa Taç olmayı hak eden! Hepiniz baş tacısınız diyorum…
“Üzülme der Mevlana ve devam eder; bir yandan korku bir yandan ümidin varsa iki kanatlı olursun… Tek kanatla uçulmaz zaten. Sopayla kilime vuranın gayesi kilimi dövmek değil, kilimin tozunu almaktır. Allah sana sıkıntı vermekle tozunu, kirini alır. Niye kederlenirsin? Taş taşlıktan geçmedikçe parmaklara yüzük olamaz… Yüzük olmayı dileyen taş, ezilmeyi yontulmayı göze almalıdır!..”
“Şair der ki, sevdiğini düşünen hep yanar.
Mevlana der ki, sevdiğini düşünmeyen neye yarar.”
“Yakmasaydı yürekleri Bu kadar Özlem… NEY’DEN ÇOK AĞLAR MIYDI NEYZEN…”
“Ağlayabilir miyim gönlüm müsaadenle.
Şöyle katıla katıla şimşekli bir gökyüzü gibi?
Günaha batan tüm kirliliğim ile ağlayabilir miyim?
Öylesine ama ölesiye, bu can çıkana kadar bedenden..
Nefsimin nefesi kesilesiye, pembe güller mor menekşelere düşesiye, sol yanımın ateşi yükselesiye kadar, kendi omuzum da kimseciklere yük olmadan, ağlayabilir miyim?”
“Seni ney ağlatır beni Mevla aşkı.
Sen neye meyledersin ben senin neye meyleden duyguna.
Senin gözünden yaş akar kaybettiklerine ney dinlerken.
Benim de yüreğimden yaş akar senin kendini bulamamana yar
Öyledir ki bu hayat; kimi günaha gidemedim diye ağlar, kimi günaha gittim diye, kimi de vicdanına ağlar.
Unutma can bu kapı ümitsizlik kapısı değildir.
Vicdanın da çaresi var.
Sen hele kapıdan içeri gir de daha neler neler var…”
Sevdiğiniz için bir kere mutlu olup, bin kere pişman olacağınız bir sevgiyi yaşamamanız dileğimle! Düşleriniz gerçek olsun ama gerçeğiniz asla düş olmasın. Allah’ım cümlemize iyi insanlarla karşılaştırsın inşallah…
Hadi şimdi kahvenizi alın, oturun bir köşeye. Ruhumuzu keşfe çıktık, sizde de katılın bu serüvene…
Kim; Barış adına, Sevgi adına, İnsanlık adına yoklama alırsa, Ben; ‘Buradayım’
Atalarımızdan emanet aldığımız bu Vatanın sahipleri yalnızca bu Vatanı karşılıksız seve bilenlerdir… Mutlu ve umutlu, acısız, gözyaşsız günler dilerim. Ömrünüz aydın, huzurlu bereketli geçsin. Gönül soframdan gönül sofranıza muhabbet olsun bu Pazar günüde yeniden…
