Neleri Arar Olduk!

En başta özgürlüğümüzü arar olduk! İşte en belirgin örnekleri: Aşılarını yaptırmış olan  65 yaş üstü yurttaşlarımızın sokağa çıkma haklarını yitirdiklerini arar olduk. Toplu taşıma araçlarından yararlanmayı arar olduk. Sağlığı, adaleti ve eğitimi arar olduk!

Hayat pahalılığı, işsizlik, sevgi ve saygı eksikliği, bencillik, v.b. hiç mi hiç hoşlanmadıklarımız oldu! Neleri aramaz olduk ki… Başta erdem (Ahlakın övdüğü ve ahlaklı olmanın gerektirdiği fazilet, güven, doğruluk, yardımseverlik, yiğitlik, bilgelik, alçakgönüllülük, iyi yüreklilik, ölçülülük gibi niteliklerin ortak adı… İnsanın ahlaksal olarak iyiye yönelmesi, ruhsal yetkinlik…) temiz çevre, barış ve kardeşlik yiten değerlerimiz arasında yerini aldı. Bunları ve kimi güzellikleri arar olduk!

Buyurunuz aşağıdaki şiirimize dönüş yapalım. Bizi sokan, canımızı acıtan vız vız arıyı bile arar olduk! Kıbrıs kökenli şair  Gülşen Şenderin’in  dörtlükleriyle neleri arar olduğumuza içselleştirerek göz atalım:

Arıyı Arar Olduk

Temiz hava arı su, kim sevmez çiçekleri

Servet yüklü dünyayı, her şeyi bozar olduk

Yaşadıkça tükettik paraladık renkleri

Bir kemirgen misali çevreye zarar olduk.

Düş pembe emel mavi, siyah yazar ayrılık

Ele güle ihanet, bülbül bilmez gayrilik

Yeşili tükettik biz ceremesi sayrılık

Bulutlar sorun toplar biz bizi kırar olduk.

Küresel ısınmanın özde ukde ülfeti

Buzullar gemi olmuş dağıtıyor külfeti

Su azaldı kalmadı toprağın bereketi

Organik tarım zorda taşları tarar olduk.

Atıklar duvar gibi hijyeni sokar derde

Elektronik çağının yan etkisi her yerde

Fast food çıktı çıkalı yemek kültürü nerde

Sanal ortam türedi, duyguyu satar olduk.

Kâr peşinde koşarken ormanları kül ettik

Beton kentler uğruna dokuyu zebil ettik.

Alt yapısı olmadan yerleşime el ettik

Baraj, metro, yol ağı, tarihi yakar olduk.

Emeğin, terin gücü, insanlığa yetmedi

Yalan, riya, iftira, kirlilikler bitmedi

Saygı, dürüstlük çöktü,  doğru kıymet etmedi

Handikap tuzağında hazıra konar olduk.

Çağlar boyu gelişim, sanayiye erişim

Sıcak para tezgâhı, fırtınalı değişim

Kırsal yaşamdan kente, göçten göçe derişim

Yalnızlık emzirirken kafayı yorar olduk.

Ne olurdu bilinçli yaşayıp mutlu olsak

Savaş yerine barış türküleriyle gülsek

Kirliliğe dur desek, çevre kıymeti bilsek

Nemelazımcılıkla top yekûn heder olduk.

Gülşen’e bülbül gerek, arıya yayla çiçek

Temiz insan, temiz ruh böyle akar gelecek

Aşk, sevgi tümlendi mi asık yüzler gülecek

Doğada var olmada arıyı arar olduk.

Gülşen Şenderin

*