Yaşam uzun ince kendi yolunda ilerlerken, her geçen gün sevgilerimiz, özlemlerimiz, kırgınlıklarımız, beklentilerimiz birikiyor, düşünce boyutumuz gelişiyor. Bu gelişme boyutunda bazı yaşanmışlıklar, maziye itilip unutulmamak için ”yaz beni!, anlat beni!” diye içimizde çırpınmaya başlıyorlar. Bazı kişiler sözle anlatamadıklarını kalemle anlatma yolunu seçer çoğu zaman. Bunun nedeni bana göre, “söz uçar yazı kalır” düşüncesinden değil de, kağıdın bir psikolog gibi bizi anlayışla dinliyor olmasından kaynaklanıyor belki de.
Yazar ve çizerlik işte bu duyguyla oluşmaya başlıyor; tohum atılıyor kaleme yürekten…
Unutulmayan veya unutulamayanların verdiği enerji ve sinerji, tüm evreni haberdar etme arzusu uyandırıyor kişide.
Anları ölümsüzleştirmek içgüdüsüyle başlıyor yazarlıklar, şairlikler…
Yazmak yazmak, biteviye yazmak arzusuyla kıvranırken iç boşaltmanın, paylaşmanın zevkiyle yazdıkça, yazacakların azalacağını zanneder yazma tadına varanlar. Bir taraftan gizli bir güç tarafından şarj edildiğini fark edemez kalem tozunu yutanlar…
Kendine özgü zannettiği duygularını ölümsüzleştirmek isteğiyle iş başına geçer; daha sonra özel alemden genel alemin içinde bulur kendini. Kendi duygularını irdeleyip yazarken, zaman içinde çapını genişleterek toplumun her kesiminin sorunlarını ve düşüncelerini de irdeleyip yazmak istemeye başlar, tıpkı havuza atılan taşın oluşturduğu halkalar gibi. Yazmaya müptela olan kalem, tüm evrenin meselesini “ben” yapar içinde.
Çünkü her özel, genelin bir parçasıdır pazıl parçaları gibi…
YAZ BENİ
Yaz beni ey kalem,
Yaz yazabildiğince
Al beni benden,
Dök beynimi olabildiğince
Gir beynimin en ücra köşesine
Bak derunumda neler var?
Kelimeler kifâyetsiz,
Sayfalar yetersiz yazar
Bari sen yaz beni,
Gönlümün derinliklerini yaz
Bak orda ne incelikler yatar…
Haksızdan al,
Ver haklıya hakkını
Yok olsun kızgınlıklar
Yanlışlar içinden çek doğruyu
Çapsızların yüreğine sapla
Yıkılsın insafsız duvarlar
Sevda dağından getir aşk mabedini
Giydir yarınlara beyaz gelinliği
Çarp yalancı suratlara,
En hakiki gerçeği..
Yaz ki boşalsın içim
Eğri büğrü zihniyetler o biçim
İnsan insanı anlamıyor ya
Çıkar içimde doğruya ait ne varsa
Bari ben bu yükten kurtulayım
Biraz huzur içinde uyuyayım
Al beni benden
Dök beynimi olabildiğince
Yaz beni ey kalem
Yaz yazabildiğince!
Asuman Soydan Atasayar
