”Masada son oturuşum. Hayır, bir daha oturmayacağım. Bir daha kimse beni buralara getiremez,” Diyebildi.
Yüzü kızarmış, gözünü bir tarafa döndürememiş ve elini diğer elinin yanına götürememişti.
Masada bir daha oturmayacağım. Yaşantımı allak bullak edip hayatımı söndürdü. Dünyayı zindan etti. Böyle değildim. Kardeş koymadı, arkadaş tanıtmadı. Sahte hayatı, utancın üzerine kurdu.
Genç yaşımda kevgire döndüm. Doğruluğu, dürüstlüğü ve ahlakı kim yitirmiş de ben bulacağım. Bu devirde dünya içiyor diye bizi de zıkkımlandırdılar. Dışarı çıktım, gözümü açtım, dedikleri gibi değil, insanların büyük bir bölümü içmiyor. Bana yanlış söylemişler.
Duygusal yaklaştım ve arkadaşların kurbanı oldum. İçtiğim anlarda her şey güllük gülistanlıktı. Hayat toz pembeydi. Fark etmedim hayatın çirkefliğini, fark etmedim, kötülüklerin izini. Umursamadım kimseyi, hayatı hep böyle gidecek sandım. Sandım ama arkadaşlara da çok kandım.
Gözümü açamadım, açtırmadılar. Baktırmadılar ki, göreyim.
Kalkıyorum masadan, bir daha oturmamacasına. Söz veriyorum kendime söz verebilme zamanım oldu. Kendimi aynada gördüm. Çökmüşüm de ağlayanım kalmadı. Kendimi zehirlemişim, çevreme eziyet etmişim de haberim olmadı.
Kalkıp gideceğim güzelliğe, gideceğim yeşillere, çiçeklere, denize ve akan sulara. Suların kaynağına çıkacağım, dağlara tepelere. Huzur bulacağım yükseklerde, toprakta ve bahçede akşamlayacağım. Sebzelerim ve meyvelerim olacak, dağıtacağım komşularıma.
Masadan kalktım ama, vücut bir defa zehirledi. Çocukluk arkadaşım top oynuyor, koşuyor ve spor yapıyor. Benim bacaklarım titriyor ve normal yürüyemiyorum. Yetmiyor mu yürüyememek. Başka hastalıkları saymayayım. Saymayayım kalp ameliyatı, şeker, kolesterol ve astım. Sayayım mı daha yetmedi mi?
Yürüyorum sokakta, insan zannedip selam veriyorlar. Üzülüyorum, keşke insan olabilsem. Yalnız benim gibiler de çok. Ama birbirimizi kaldırımda sürünürken, tanıyoruz. Tanıyoruz ya konuşup da anlaştığımızı ve de derdimizi, sorduğumuzu sanmayın. Çünkü derdimizi anlatacak beyin kalmadı ki.
Kalmadı ruh ve beden sağlığı, kalmadı insanlıktan bir nebze.
Masaya yakın durmayacağım. Nerede masa varsa yakacağım. Bir an önce masayı sileceğim, beynimden ve en ücra köşesinden.
Allah büyüktür, yardım etsin diye yalvarıyorum. Beynim zonkluyor, şehre gitmeyeceğim. Ruhumu temizleyecek ve beden sağlığım için gerekeni yapacağım. Yalandan ve sahte hayattan uzak duracağım. Çöp insanlar beni esir edemeyecekler. Gerçek ahlaka ve sevgiye ulaşacağım. Değersizlere uzak olacağım.
Hayatın tüm kötülüklerinden kalbimi uzak tutacağım. Saklı kötülüklere, huzur vermeyen düşüncelere asla ödün vermeyeceğim. Düştüğüm yerden kalkmasını bileceğim. Kör döğüşün sonu gelmez. İçindeki insanlığı, insanca yaşamayı geri isteyeceğim.
Aramızdaki perdeyi kaldırıp insanlığı yanıma alarak hislerimin ve duygusallığımın çiçeklerle donanmasını istiyorum. Arkadaşlarımdan ve dostlarımdan özür diliyorum. Sizleri ihmal ettiğimi biliyorum. Ahlakın en üst perdesinden, sevgi ve selamlar iletiyorum.
Hasan TANRIVERDİ
