Doğruyu söylemek gerekirse, bazı şeylere anlam vermekte zorlanıyorum…
Günlerdir Türkiye Başbakanı ile Irak Devlet Başkanı ve Kürt yönetimi başkanı arasında karşılıklı sanki bir söz düellosu yaşanıyor…
Bizimki sürekli olarak “oraya da geliriz, tepenize de bineriz…” sloganları eşliğinde gözdağı vermeye çalışırken, karşı taraftaki kuklalar da, iplerinin ucu elinde olan oynatıcılarının sesiyle cevap verip, “eğer buraya gelirsen, gününü gösteririz…” havasında.
Hani zaman zaman rastlarız ya, mahalle çocuklarının kavgasına… Mahallenin kopilleri gruplara ayrılmıştır, birbirlerine üstünlük sağlamaya çalışırlar. Ya mahallenin stadı olarak gördükleri arsa parçasını ele geçirmektir kavganın nedeni, ya da mahallenin güzel kızına hava atmak…
Bir grup sokağın bir köşesinde, diğer grup da öbür köşesinde… Bazen elde taşlar olur, ya da sopalar… Ne birbirlerine saldırabilirler, ne de ellerindeki taş ya da sopayı atabilirler… Ama sürekli bir ağız dalaşı vardır. Hiç susmazlar… Sürekli birbirlerini korkutmaya yönelik küfürle karışık laflar birbiri peşi sıra, bir makineli tüfek düzeninde savrulur.
En çok konuşan, en fazla bağıran, sesi en gür çıkan, kendini kavganın hakimi olarak görür.
Bir de, mahallenin ağır abilerinden birini kendine koruyucu olarak alan taraf, kendini kesin kavganın tek galibi olarak görür. Çünkü, kendileri ağız dalaşında, ya da arbedede yenilse bile ağır abileri bir şekilde, karşı mahalleden bir-iki veleti döverek, onların intikamını mutlaka alacaktır.
İşte, mahallenin haylaz veletlerinin bu birbirlerine dahi yaklaşmadan, uzaktan uzağa yaptıkları bu ağız dalaşı, ya mahallenin abilerinden birinin araya girmesiyle veya mahallenin cazgır teyzelerinden birinin pencereden kafayı uzatıp, “Sizi gidi veletler… Yeter!.. Gürültünüzden kafam kazan gibi oldu… Oraya gelirsem, hepinizin bacağını ayırırım…” diyene kadar…
Eh bir de, hani mahalle aralarında kızışan sokak hayvanlarını ayırmak için dökülen su örneği gibi, veletlerin üzerine bir maşrapa suyu da boca ediverirse, ortalıkta ne kavga kalır ne de velet!..
Bir dahaki anlaşmazlığın çıkmasına kadar, bu veletler de, hemen ertesi günü aynı arazi hep birlikte üzerinde top koşturmaya başlarlar.
Oysa ki yaptıkları kuru gürültü ise mahallenin başını ağrıtmaktan öte hiçbir işe yaramaz.
İşte, Türkiye ile Irak arasındaki söz düellosu da inanın bundan öte birşey değil.
Ancak, üzüntü verici olan bizim mahallenin kabadayısının, güçlü-kuvvetli biri olmasına karşın, karşısındaki koftilere aynı şekilde karşılık vermesi…
Kendine güvenip de, şöyle okkalı iki tokat aşketse her birine, sorun kökünden çözülecek de, sanırım bizimki, karşı tarafın arkasında olduğunu düşündüğü abisinden tırsıyor gibi geliyor…
Karşı tarafın arkasındaki abi de öyle boktan bir abi ki, hem bize hem de karşı tarafa göz kırparak, iki tarafa da “yanındayım” diyor. Yani kalleş bir abi.
Aslında, abinin kalleşliğini bugüne kadar biz defalarca gördük de, bir türlü yüzüne karşı söyleye-miyoruz. Çünkü, abi ara sıra bize destek oluyor. Cebimize harçlık koyuyor, ya da ara sıra cicoz mahiyetinde üç-beş parça yardımda bulunuyor.
Abinin amacı ise mahallenin çocuklarını böyle ağız dalaşı içerisinde tutup, aslında kendi göz koyduğu mahallenin arsasına tek başına sahip olmak, orada kendi akranları ile top oynamak.
İşin kötü tarafı ise şimdilik karşı mahallenin çocukları tarafından yer alan abinin bir takım ihtiyaçlarını bizim tarafımızda karşıladığını unutması. Hadi onun unutmasını boşverin, daha da kötüsü bizim unutmamız!..
Bizim mahallemizdeki mekanlardan, sürekli olarak karşı mahallenin çocuklarına şakır şakır yardım yağdırıyor da, abiye ses çıkaramıyoruz. Aslında abinin de korktuğu cazgır bir annesi var ki, biz onu fişekleyip, abiyi şikayet etsek, tüm sorun da çözülecek…
Ama nedense bir türlü akıl edemiyoruz ki!..
