Koç Yerleşkesi

Hafta sonu yüz sekseni gönüllü olmak üzere iki yüz kişiyle Koç Üniversitesinin yerleşkesinde idik. İki gün süren TEGV eğitmen eğitimi programlarına katıldık.
Bu kısa zaman dilimini gençler için değerlendirmek istedim. Tanımak isteyenlere yararı olacağını düşünüyorum…
Öncelikle yerleşkenin en en yakın yerleşim yerine uzaklığının otobüs ile yarım saat sürdüğünü belirtmek isterim. Yani yerleşke uzak ve nispeten tecritli bir alana yapılmış. Dört tarafı ormanla çevrili. Tüm binalar estetik olarak birbirlerine uyumlu. Eklenen her yeni bina da önceden yapılmış gibi görünüyor. Yerleşkeye girdiğiniz anda içerideki özen dikkat çekiyor. Atıl durumda bir bank, bir tabure bile yok. Binaları gezdikçe görüyoruz ki her birinin dinlenme alanları , spor alanları, çim alanları, öğrencileri mutlu edecek şekilde düzenlenmiş.
Aslında bunlar işin şekil kısmı.
Çünkü beni etkileyen şeyler tamamen farklıydı.
Öncelikle hayvan dostu bir üniversite. İçinde gördüğümüz kediler oldukça bakımlı ve özgürdüler.
Dikkat çekici bir başka özellik ise 24 saat binaların hizmete açık olması. Kütüphane 24 saat açık. Poliklinik de öyle. Yurt odalarına kartlı anahtar ile giriliyor. Mahremiyetimize saygı duyuluyor. (Burada kısmen demek istiyorum. Çünkü dört oda için ortak kullanım alanında sadece üç lavabo ve iki banyo var.)
Benim en çok dikkatimi çeken özellik ise tüm çalışanların güler yüzlü olması. Buna tadilat yapan işçiler de dahil. İnsanlar laf olsun diye selam vermiyorlar sanki.Yerleşkenin içinde çıkılabilen bir saat kulesi var. Hafta içi isteyen çıkılabiliyormuş. Biz pazartesi orada olamayacağımız ve belki de bir daha yolumuzun düşmeyeceği ihtimali ile üzüldük. Görevli bizi, talebimiz olmadan asansörü açarak kuleye çıkardı. Bu inisiyatif alma davranışı bile bize cüretkârca göründü…
Yemekler de sıradan bir yemekhanenin üzerindeydi…
Yazılacak çok şey var ama daha fazla reklam korkmasın diye bir başka açıdan tanıtımı bitiriyorum. Söylentilere göre ciddi bir yurt açığı varmış. Üçüncü ve dördüncü sınıfta öğrenciler yurttan çıkarılıyormuş…
Orada yaşadıklarım ve hayatıma kattıklarım da bir başka yazının konusu olsun…