Yazlık evime tam 6 yıldır uğramamıştım. Bu sene ilk kez kapısını açtığım evimin her penceresinde konuklar vardı.
Güvercinler…
Nasıl da pislemişlerdi duvarlarımı, panjurlarımı ve yetmemiş iki klimamın motorları artık susmuştu…
Önce kızdım onlara. Elime faraş ve süpürge alıp düşündüm.
“Ya yumurtlamışlarsa?”
“Ya yavruları varsa?..” diye…
Güvercinler yoktu ortalıkta..!
Ama felaket gübre yapmışlardı…
“Yahu, yuva yapacak başka yer, ağaç bulamadınız mı şu yemyeşil doğada..?”
Tam uzun süpürgemle yuvalara dokunacaktım ki vazgeçtim bu eylemimden…
“Yuva yıkanın yuvası yıkılır,” derdi annem.
Oturdum çıktığım tabureye. Ve bir düşünce almıştı beni…
Kısa bir an da olsa geçmişe yolcu olmuştum.
İlk sevdam gelmişti o an aklıma.
Ellerimi ilk kez tutan, ilk kez bakışlarıyla sol yanımda yivler oluşturandı…
Aylardan Temmuzdu…
Yine bir temmuz günü telefonda;
“Bugünü bana ayır lütfen. Çünkü bugün son günümüz. Sana önemli bir konuyu açacağım.”
Demişti.
O gün içim içimi yemişti. Acaba benimle ne konuşacaktı.
Gündüz Kilyos plajında denize girmiş, öğlen Tarabya sırtlarında yemek yemiş, akşamı Pangaltında bir diskoya gitmiştik.
Sevdiğim genç halâ bana özel konuyu açmamıştı.
Ankara’ya gidecekti. Siyasal Bilimler Fakültesi son sınıfta okuyordu.
Okuluna yakın bir ev ayarlamış, o evi yerleştirecekti.
Dans ederken nefesi nefesime değiyordu. Yüreğimse yerinden çıkacak gibi atmaktaydı…
“Gitme kal…” demek geldi içimden, ama dilim suskun, yüreğime ayrılığın hüznü çökmüştü.
Diyememiştim…
Devam edecek
Emine Pişiren/ Akçay
