Bir çay bahçesinde, denize nazır oturmuş, çayını yudumlarken, sahile vuran dalgaları izliyor. Saçları rüzgârda dalgalanırken, birden eteklerine sahilin o güneş rengi incecik kumları doluyor. Tek tek yıldızları sayacak kadar esmer bir yaz gecesi hayali düşüyor gözlerine. Esen meltem vücudunu öpüp okşarken, mehtap bir çift yeşil gözde parlıyor.
Bir sevişme sahnesi canlanıyor beyninde. “Bu ben miyim? Yoksa yıllar önce seyrettiğim filmden bir kare mi? Hayır, hayır. Bu arkadaşımın yıllar önce bana anlattığı kendi yaz aşkının hikâyesinden bir kesit.” Hepi top bu.
Sigarasının jelatinini açıp, itina ile içinden bir tanesini dudaklarının arasına yerleştirdiği vakit herkesin gözünün üzerinde olduğunu hissediyor. Hareketlerini daha da yavaşlatıyor ki doya doya izlensin. “Onlara mana ve derinlik katmalıyım. Unutulmaz bir film karesini izliyor gibi veyahut hayatımın en önemli romanının unutulmaz anını yaşıyorum hissini vermeliyim.” Edward Hopper’in çizdiği Automat isimli yağlı boya tablonun bir versiyonu. “Mutsuzluğun tablosu.”
Bir sanat eserine son noktayı koymanın heyecanı ile kibriti ateşliyor. “Ateşim tüm dünyayı yakmalı!” Bir müddet bekledikten sonra en şehvetli öpücüğü kondurmak üzere sevgilisini içine çekiyor. “Herkes beni izliyor. Herkes farkında. Bu yüzden hareketlerim manalı ve derinden olmalı.” Tüm erkekler Peyami Safa’nın romanlarından çıkmalar: Ürkek ve ezik. Kadınların ise gücü şehvetlerinden geliyor.
Film bir yerde kopuyor ya da bir rüzgâr esiyor romanın sayfalarını alıp götürüyor. Az evvel ki manzaradan eser yok!
