Evlenmeden önce, ” Off be anne!” Diye burun kıvırmış olduğum:
” Kızım bak bu sözümü kulağına iyi küpe yap. Kocanın durumu bozulabilir. Maddi durumunuz iyi olmayabilir. Hayat bu!.. Kilerinde soğanın da olmayabilir. Sakın komşundan borç soğan isteme!”
Annemin bu nasihatine kulak asmamış, neden/niçin söylediğini pek anlam verememiştim. Tabi o yıllarda damarlarımızda kan hızlı akmaktaydı. Büyüklerimizin çoğu sözlerini duymazdan gelirdik.
Evlendim. Yaşım 23…
Nasıl bir borç ödüyoruz anlatamam sözcüklerle…
Mobilyacılara, ev sahibine, vs…
Bir de üstelik kucağımızda bir bebe…
Üstelik de çalıştığımız işyerine 3 araçla gidip geliyorduk evimize…
Eşimin maaşı borçlara, benim kisi boğaza gidiyordu…
Değil üste başa takım elbise almayı, ayakkabılarımızın ne kabarasını çaktırmaya, ne de tabanına, pençe artırmaya paramız kalmıyordu cüzdanımızda.
Kısacası, o yıllarımız zorluydu! Hani derler ta, “meteliğe kurşun atıyoruz.” İşte sıkıntılı yıllarımızdan biriydi…
Bir hafta sonunda eşim yürüyüşe çıkmıştı. Bende ev temizliği, mutfak, vs, evde iş görmekteydim. Akşamdan kuru fasulye ıslatmıştım. Eh biraz da kavanozda dibe vurmuş pirinç de vardı… Eşim de çok severdi kuru fasulye yemeğini… Ohh, değmesin kimse bizim keyfimize!
Yeni doğmuş, dediğim kızım da henüz 6 aylıktı. Eh, onun da 2 şişe taze sütü vardı. Pirinç unu ve şeftali püresi yaptım mı, onun da karnı doyacaktı.
Ben o gün haldır haldır iş yapıyordum, hem de düşüncelerdeydim.
‘Nasıl olsa pazartesi maaşlarımızı alacaktık, şükür bu ayı da sorunsuz atlattık!’
Tek endişem Taksim’deki iş yerimize gidecek yol paramızın olmadığı idi…
Yürüyüşteki eşimin cebinde ne var, ne kadarını harcadı ? Tam tahmin edemiyordum.
Her şey tıkırındaydı. Biz azla yetinmeyi, var olanla mutlu olmayı bilen bir kuşağın çocuklarıydık. Mayamızda sabır ve hoşgörü vardı.
Eşim eve geldiğinde her şey yerli yerindeydi. Tek şey hariç..!
Kuru fasulyeyi soğansız pişirmiştim!
