Bu Yazıyı Kendim İçin Yazdım…

Gecenin en siyahında herkes uykuda, bir benim uyanık.. Günün en sevdiğim anıdır bu demler.. Gece uykuda, kuşlar uykuda, bahçemdeki güller uykuda İstanbulum uykuda..Su sesi var fonda.. Sokak lambasının aydınlığında uzatıyorum penceremden dışarı başımı, fıskıyelerden sıçrayan serin sular kaplıyor yüzümü…
Ahmet Kaya dinliyorum bu gece… Dilimde Murathan Mungandan satırlar.. ‘Yıkıntılar arasında yakınlarını arayan savaş çocukları gibiyiz. Umut ve korkunun hiçbir anlam taşımadığı bir dünyada birşey bulduğunda neyi, neyapacağını bilmeyen çocuklar gibiyiz’ devamını hatırlamıyorum devamı varmı onuda hatırlamıyorum…

Geceyi selamlıyorum
Kulağımda Ahmet Kayam
fincanda adaçayım, İstanbulumu kokluyorum, geceyi kokluyorum sabahı bekliyorum..
Yapılacak koşturucak okadar çok işimiz nedenlerimiz planlarımız varki.. Mutlu etmek zorunda olduğumuz okadar çok insan.. Birilerinin evladıyız birinin ablası birinin eşi, ufaklıkların yengesi,bazılarının dostu,şirketin çalışanı,müdürün memuru… Kendimizin neyiyiz onu unuttuk..
Günün tamamı onlara aidiz..Mungan ne güzel özetlemiş.

Günlerden birsaat çaldım bugün..Yalnızca kendim için..
13 Temmuz çarşamba yı 25 saate çıkardım bu gece..kendim için yazdım buyazıyı kendim için açtım bu şarkıyı,,,Birde namaz kıldım gecenın bu vaktinde..Hanı farz olduğu için değil, 5 vakit de olduğu için değil Rabbim’ lede konuşmak istedim, huzuruna gitmek istedim.Ben geldim buradayım demek için..
Yazı yazdım bugece kendım için
Papatyalı adaçayı yaptım
Ahmet Kaya dinledim
24 saat den 1 saat çaldım
Bugun kendim için birşey yaptım…
Mazur görün artık bu yazıyı,bu yazıdaki imla hatalarını..Bu yazıyı kendim için yazdım…
Geceye ve İstanbuluma benden bir hatıra olsun…