10 – 16 Mayıs Engelliler Haftası.
10 – 16 Mayıs Engelliler Haftasında bütün engellilerimizin Engelliler Haftasını kucak dolusu selamlar, sevgiler ve saygılarımla kutluyorum.
Yeryüzünde tüm canlılara baktığımda hep aynı şeyleri düşünürüm. Acaba hangi canlı ne kadar yaşar?Ne zaman yaşamı son olur, ya da yaşadığı o süreç yaşamına bir şeyler katmış mıdır? Yaşadıklarından memnun mudur, değil midir? Yaşayacağı günleri yönlendirmek kendi elinde midir? Kısacası bütün bunları biz kaderimizin birer parçası olarak algılarız. Ben bazen kadere inanırım ama bazen de herkesin kaderini kendisinin çizeceğine inanırım. Her şeyi yüzüstü bırakıp kader böyleymiş demek bence doğru değil. Elbette herkes alın yazısını görecek ama en zor anda dahi o olumsuz kaderi olumlu hale dönüştürebilmekte bizim elimizdedir. İradeli, sabırlı ve güçlü olmak gerek. Nasıl mı? Yani; en zor anda dahi bir yudum mutluluk bulabilmek bizim elimizdedir. Aksi halde “Tamam buda benim kaderimmiş” demek bence bir güçsüzlüktür. Zor anda dahi pes etmemek, her zaman dimdik ve yarınlara umut dolu bakmak gerekir diye düşünüyorum.
Acaba sizler de yılda bir gün dahi olsun engellilerimizi hatırlayıp soruyor musunuz? Bu değerli insanları sadece bir hafta değil her gün hatırlamalıyız. Bugün ilkbaharda açan çiçekleri, çiğdemleri koklarken doğada huzur buluyoruz. Sonrada bakıyoruz, sonbahar gelmiş sararıp dökülen yapraklar ayaklarımızın altında yok olmayı bekliyor. Artık o yaprakların sonu gelmiştir. Bir zamanlar tomurcuk olup açan çiçekler bakarız bir gün solar ve kurur. İnsan yaşamını da bunlara benzetirim bazen. O zaman bir sonbahar yaprağı gibi solup yok olmadan neden hayatın güzelliklerini engellilerimiz ile paylaşmıyoruz. Neden bizimde bir engelli adayı olduğumuzu unutuyoruz? Bir gün bu güzelliklerden birini kaybedebileceğimizi, bizimde bir gün engelli olabileceğimizi hiç düşünüyor muyuz? Bence bunu her zaman düşünmeliyiz. Yarınlarımızın bize neler getireceğini tahmin etme şansımız var mı? Peki, o zaman birazda yarınlarımızı düşünerek yaşasak daha iyi olmaz mı? O zaman ne oldum demeyelim ne olacağız diyelim değil mi?
Toplumumuzda her türlü ortamda engelli olsun veya olmasın farklı nedenlerle bizden maddi ve manevi destek bekleyen, kendilerine el uzatmamızı isteyen engelli kardeşlerimize kulak veriyor muyuz? Duyarlı oluyor muyuz? Bize uzanan ellere, bize açılan kucaklara kucağımızı açıyor muyuz? Varlığımızla onların hep yanında olup, onlara güven ve yaşama sevinci veriyor muyuz? Onların tek sığınacak limanı olabiliyor muyuz? Onların sevinçlerine ve üzüntülerine ortak olup onlarla her şeyi birlikte paylaşıyor muyuz?
O zaman bu günümüzün birde yarını vardır diye düşünmemiz gerekmez mi. Herkes bu dünyada ne ekerse onu biçer. Eğer biz canımız sağ oldukça kim olursa olsun ayırım yapmadan zor anda olan herkese kol kanat gerip canla başla karşılıksız ve özveriyle destek olursak onların yüreklerinde bir mum ışığı dahi yakabilirsek ne mutlu bize. O mum ışığı eminim ki bir güneşin ışıltısından daha çok aydınlatacaktır onların yüreğini.
Saygıdeğer Yetkililerimiz ve İşverenlerimiz: Gerek kamu kurum ve kuruluşlarımızda, gerek özel ve tüzel işyerlerimizde engellilerimiz için kadro ve iş sayımızı artıralım lütfen. Her türlü engellilerimize göre iş imkânı sağlanabilir. Unutmayalım ki engelli kardeşlerimizin elinden tuttuğumuz sürece diğer sağlıklı kişilerden çok daha fazla üretici olabilirler. Onlara sahip çıkalım, aş ve iş verelim.
BİR UMUT OLURSAK ENGELLİLERİMİZİN YÜZLERİNDE GÜLLER AÇAR.
Bu düşüncelerim ile Saygıdeğer tüm engellilerimize yürekten sevgi ve saygılarımı sunuyor, acil şifalar diliyorum ve diyorum ki: Ben her zaman şuna inanırım. Fiziksel engelli olan birisini kesinlikle engelli olarak görmüyorum. Çünkü Fiziksel engelli insanın sadece belki vücudunun bir yerinde istemese de bir engel olmuş olabilir ama onda tertemiz bir yürek ve yaşama azmi ve hırsı vardır, önüne çıkan tüm engelleri irade ve kuvveti ile gayet doruk noktaya kadar aşabilir. Engelli olmayan kişilerden daha da fazla toplumda kendisini ispatlayabilir. Yürekleri sevgi ve coşku doludur, yaşama bakış açıları pozitiftir. Kısacası ben fiziksel engelli kişileri asla engelli olarak görmüyorum. Sizler asla engelli değilsiniz. Bence asıl engelli olan kişiler bencil ve kendilerinden destek beklendiği halde duyarsız olup, engellilere arkasını dönen, kendisini ömrünün sonuna kadar sanki hep sağlıklı kalacakmış gibi gören, ruhsuz, duygusuz,kibirli, merhametsiz, kendisini beğenmiş olan zihinsel engelli kişilerdir. İşte asıl engelli kişiler onlardır.
HEPİMİZ BİRER ENGELLİ ADAYIYIZ. Bunu asla unutmayalım.
Değerli engelli kardeşlerim,canlarım:
Her zaman hayat ve umut dolu olmanızı, asla pes etmemenizi, hırslı, inatçı, azimli olmanızı, hayata hep pozitif bakmanızı, boş vakitlerinizde bütün gizli kalmış yeteneklerinizi geliştirip sergilemeniz ne güzel olur. Her anınızda yaşama azmi ve sevinci içinde olmanızı, çevrenizde olan bütün varlıklara, güzelliklere büyük bir aşk ve sevda ile bakmanızı, en zor anda bile dimdik olup, yaşadığımız bu dünyadaki merdivenin basamaklarını gayet kendinden emin ve güvenle çıkmanızı temenni ediyorum. Benim her zamanki sloganım şudur: Unutmayalım ki her kara bulutların ardında saklanan güneş bir bakarsınız ansızın gizlendiği yerden çıkarak o sımsıcak ışıltısı ile yağmur bulutlarının arasından bize el sallar ve sıcaklığı ile içimizi ısıtır. Yani hayat hep tesadüflerle doludur. Bir bakarsınız hiç ummadığınız bir anda rüyanızda dahi görüp de inanamadığınız mutluluğu yıllar sonrada olsa az ya da çok tadabilirsiniz.
Her şeye rağmen hayat çok güzel, her soluk aldıkça yaşamın bize verdiği bütün güzellikleri doyasıya yaşayalım. Sevgiyi bir bardak suya benzetip onu yudum yudum içelim. Öyle ki o bardaktaki su hiç bitmesin. Canlı veya cansız olan her şeyi sevelim, Sevgi yumağımızla herkesi saralım. Her şeye rağmen yüreğimizde yaşama coşkusu olsun. Bu coşkuyu hem biz duyalım, hem de çevremize hissettirelim. Bütün bu dileklerimle tüm engellilerimize yürekten kucak dolusu sevgi ve sonsuz saygılarımı sunarım. Bütün engelli kardeşlerime binlerce demet gül gönderiyorum, lütfen kabul ediniz.
Sevgiyle sağlıkla ve mutlulukla kalınız.
