Atamızın Annesi Zübeyde Hanım

İstikbâle yatırım yapar her anda,

Canıyla, tüm varıyla evlâttan yana

En yüce liyâkate muhatap beşer

Şefkâtin, merhametin kalesi ana

 

Doğanın kanunları içinde

Ana deniyor her çocuk doğurana

Ana vardır insan doğurur..

Ana vardır insancık doğurur…

Ananın hası ise çağa meydan okuyan

Devasa insan doğurur!

 

Tarihe nice devler armağan eden

O muhteşem annelerin silsilesi;

Ata’mızı doğuran Zübeyde Anne’yi

Son yüzyılın halkasına ekledi.

 

“Kızım ne diye oyunda oynaştasın

Sen de Fatihler doğuracak yaştasın! ”

Diye seslenen Şairin işaret ettiği

İşte o kızlardan bir kız bu Zübeyde;

Dev kadronun son halkasına oturan

Son Fatihimizi doğuran…

 

Karaman’dan göç edip Selanik’e konan

Sofular sülalesinden nur yüzüyle doğan

Buğday benizli, al yanaklı asil bir kız

Eli yüzü ahlâkı görülüyor tertemiz,

Okuma yazmanın az olduğu dönemde

Sofu-zade baba ve molla bir anneden

Aldığı eğitimle okur ve yazardı zaten

 

Henüz on dört yaşlarındaydı Zübeyde

Açılmamış tomurcukken o güllerin içinde

Çocukluk çağında onu genç kız sanan

Âşık olmuştu ona bilmediği bir adam

Kendisinden yirmi yaş büyük olan

Ali Rıza Efendi’yle evliliğinin ardından

Sarı saçlı evlâdı kucağına aldığında

Bilseydi tarihin neler yazacağından!

 

Gözleri çakmak çakmak, bakışı alevdi oğlunun

Sanki farkındaydı o, asra ışık olduğunun

Asker ve lider yavruya, kucağıyla ilk basamak

Anne şefkatiydi onu candan kucaklayacak

Mustafa Kemal’e anne olmak

Bu liyâkate nasip olunmak

Tahminler üzerinde kutsal bir duygu

Doğurup, doyurunca ruhuyla onu

Yaşattı bir millete en âlâ gururu!

Dünya gözüyle gördü ya, kurtuluş ve kuruluşu

Ne isterdi artık Allah’tan o bahtiyar anne!

 

Koynundaki cevheri şükür ile severken

Sevdası ilmek ilmek hazırlandı vatana

O masum yüreği, millî aşkla uyardı

Ahlâk ile inancı aşıladı oğluna

 

Oğlunun duruşuydu onu hayata bağlayan

Zekâsı ile dikkatleri üzerinde taşıyan

“İyi yetişmesi gerekli oğlumun” diye

Mahalle mektebinde ısrar edişi ondan

 

Beş evlâttan hayatta kalan

Kızı Makbule ve oğlu Mustafa

Henüz küçük yaşlarda iken

Dul kalmıştı genç kadın

Yaşamdan bir şey anlamadan

Yoksulluk çaresizlik bir de iki evlâtla

Sığınmıştı ilk önce kardeşinin yanına

İkinci evlilikte çare aramış olsa da

Bir süre içinde yine kaldı yalnız başına

 

Elinden gelen neyi varsa

Evlâdı için gerekeni önemle

Gözünde koymadı gönlünden geldiğince

Eli öpülesi o muhterem anne!

 

İptidai, Rüştiye, Harbiye’de tahsil gören oğlunu

Göremedi yıllarca azgın cepheler yüzünden

Gece gündüz demeden uyku nedir bilmeden

Eli yüreğinde beklerken, kopmadı Besmeleden

 

Dağılmış koskoca imparatorluk

Kanlar akıyor oluk oluk

Asker oğul cansiperane

Ülkesini toplamanın peşinde

Akıp gidiyor zaman

 

Kan revân içinde vatan; ağlaşıyor an be an

Dert içinde dert, durum vahim çok yaman

Çırpınırken analar vazgeçmiyor duadan

Haber geliyor bir gün Trablusgarp’dan

Kara bulut içinde bir gün, Çanakkale’den

Nice ana kavrulup, taş basarken bağrına

Allah yüzüne baktı, Selanikli Ananın

Acısını duyurmadı biricik evlâdının

Top, barut, mermi, dört yanı alevlerin içinden

Bir GÜNEŞ doğmuş ki en yücesinden

Güneş doğuyor Samsun’a ufuktan

Zafer yükseliyor Dumlupınar’dan

Sakarya’dan, İzmir’den, Ankara’dan

 

Bir millet tarih yazdı Mustafa Kemal ismiyle

Bir millet ki; özgürlük türküleriyle devirdi batı devini

Şükürler gönderdi dua dua Yüce Mevlâ’ya

Gurur dalga dalga, oylum oylum ana yüreğinde

Müjdeler, müjdeler olsun analar anası Zübeyde Ana’ya…

Yirmi Dokuz Ekim; bir mübârek zaman

Yırtınıp boğuşarak ölüm anından ebediyet doğuran

Kutlu, mutlu, umutlu şimdi Türk’ün en son kalesi,

Al rengiyle dalgasında bayrağım nazlı nazlı

 

Bu millete ana olmak vasfıyla

Yüreğinde Elhamdülillah ve coşkuyla,

Dünya gözüyle görmeye beden yarısını

Basmak için bağrına yavrusunu

Kendini çağıran oğluna koşar

Kutlamaya, oğlunu ve mutlu nihayeti

Vuslat anına sahne olur

Şanlı Annenin Çankaya ziyareti

 

Kokusunu alınca uzun yılların ardından

Vuslatın ayak sesine kurban oluyor ana

Bir güneş doğurmuş olmanın hazzından

Ayrılmadı uzun süre seccadenin başından

*

Cumhurun Annesi olarak Başkentimizde

Kalamadı sert iklimin yüzünden.

İzmir’de Dünyaya kapanınca gözleri

Ağladı gökler onun için ağladı

Çünkü öksüz kalmıştı, tümden vatan evlâdı!

 

Asrın dehasını bize armağan eden kutlu kadın

Dünya durdukça yaşayacak senin evlâdın

Ey anaların en hası, Ata’mızın anası!

Muhtaç olduğumuz kudret damarından miras bize

Sahibiyiz mirasın göz bebeğimizden de yüce…!

 

Asuman Soydan Atasayar

KAHRAMAN VE ÖNCÜ KADINLARIMIZ isimli kitabımdan