Susadim, temiz havaya, dogaya, yesile, sakinlige susadim. Büyük sehirlerin hercümercinden, kuralsizligindan, gürültüsünden usandim. Özledim! Bir sahilde masmavi denizin beyaz köpüklü dalgalarinin sesini, kokusunu özledim. Kirlarin yemyesil cimenlerini, agaclarin ugultusunu, göllerdeki sazliklari özledim. Yerlerde yuvarlanip, saatlerce masmavi gökyüzüne bakarak, beyaz bulutlarin köpük köpük oynasmalarini seyretmeyi özledim.
Özledim! Güler yüzlü insanların birbirleriyle hoşsohbet etmelerini, komsu kadınların birbirlerine karsıdan karsıya dedikodu yapısını izlemeyi özledim. Bayramlarda elime tutuşturulan şekerlerin lezzetini, cebime iliştirilen o desenli mendilleri, harçlıklarla alınan gofretleri özledim. Bisikletimi özledim. Dedemin bana çocukken anlattığı o bitmek tükenmek bilmeyen avcılık, bakıcılık hikayelerini özledim. Televizyonun olmadığı soğuk kış gecelerinde, radyo tiyatrolarını dinlemeyi, yazlık sinemaya gidip arada dondurma yemeyi özledim.
Usandım! Kavgadan, tartışmadan, yalan – dolan, sonu olmayan iddialaşmalardan usandım. Savaşlardan, insanların böcek gibi öldürülmelerinden, kafalarının tavuk gibi kesilmesini izlemekten usandım. Seçilmişlerin ve atanmışların yanlış uygulamalarından doğan haksızlıklar görmekten usandım. İnsanları cahil, aç, sefil, üç kurusa muhtaç hale getiren düzenbazlardan usandım. İnsanlara yapılan adaletsizlikleri görüp saymaktan usandım. İnsanların birbirlerini acımasızca yok etmeye çalışmalarından usandım.
Özledim! İnsana, doğaya, diğer canlılara saygıyı, sevgiyi özledim.
Özledim!
Dünyada sevgi ve barışı özledim!
