Sene 1965 daha altı yaşında küçücük bir kız çocuğuydum. Atatürk’e dair bildiğim tek şey onun en büyük Türk olmasıydı. Babam mesleğinden ötürü koyu bir Atatürk hayranıydı ve Atatürk’ten bahsettikçe ben ulu önderimizidünyanın en büyük, en güçlü insanı olarak canlandırırdım hayallerimde. Meğersem hiç de yanılmamışım… Çocukluk hayallerimin en büyük kahramanıydı Atatürk. Artık hiçbir kuvvet onun bendeki yerini alamayacaktı çünkü benim en değerli varlığımdı ve eminim ki Türk Cumhuriyeti tarihinin ve insanının hayatının da…
Babamın ders kitaplarında Atatürk’ün resimlerine bakardım. Babama Atatürk’ün resmini yırtıp bana vermesini isterdim. Ama her defasında olmaz derdi. Atamızın kitaptaki resmini yırtmak ona yapılan bir hakaret olarak kabul ederdi. Şimdi ise babam resmi dairelerden Atatürk’ün resimlerinin kaldırılması söz konusu olduğunu duysa eminim ki sukut-u hayale uğrardı. Atatürk hayranı bir babanın kız evladı olarak ben bu durumdan hicap duyuyor ve böyle bir durumu ortaya çıkaranları şiddetle kınıyorum! Daha fazla lafı uzatmadan altı yaşındayken Atatürk ve Cumhuriyetle ilgili yaşamış olduğum bir anıdan bahsetmek istiyorum. Tıpkı bugün ki gibi 29 Ekim sabahıydı. Babam okulun müdür olarak günün anlam ve önemini anlatan bir konuşma hazırlamıştı günler öncesinden. Babam hazırlamış olduğu yazıyı son kez daha okuduktan sonra beni yarın okula götüreceğini söyledi. Normal zamanlarda zorla uyumaya gitmeme rağmen o gün ilk akşamdan uyudum. İçimde çok büyük bir heyecan vardı. Sabah uyandığımda içim kıpır kıpırdı.
İçimdeki büyük heyecanın sebebi Atamdı. Çünkü törende Atatürk’ü göreceğimi düşünüyordum. Babam elimden tutup beni okulun kapısından içeri girdirdiğinde sınıflardaki ve tören alanındaki Atatürk resimlerini ve kanımızdan rengini alan Türk bayrağımızı gördüm. Çocukça daha da inandırmıştım kendimi Atatürk’ü göreceğime. Öğretmenler ve öğrenciler yerlerini almıştı artık. Benim elimde de üstünde Atatürk’ün resmi olan Türk bayrağı vardı.
Tören başlamıştı. Tören esnasında bir oraya bir buraya koşuyordum Atatürk nerede acaba diye. Babamın konuşması bitti yok, öğrenciler şiir okudu yok, Onuncu yıl marşı okundu yine yok. Bir türlü görememiştim Onu.
Babamın yanına koştum ağlıyordum yok hani, nerede, neden gelmedi Atam diye haykırıyordum görmedim ben onu göremedim niye diye diye. Babamın gözleri doldu benimle beraber çok mu görmek istiyorsun kızım dedi. Evet dedim.
Beni okul çıkışı yaşlı bir amcanın yanına götürdü. Yaşlı amcayı gördüğümde acaba Atatürk bu mu diye düşündüm fakat olamazdı O hep onu gördüğümüz gibi resimlerdeki gibi olmalıydı diye düşünüyordum. Babam yaşamış olduğum sendromu amcaya anlattı. Amca beni kucağına aldı. Başladı Atatürk’ün ne kadar asil ne kadar iyi bir asker ne kadar iyi bir lider olduğundan. En’lerin adamıydı O, bu ülkeye Allah tarafından gönderilmiş bir lütuf o yavrum dedi. Peki nerede dedeciğim diye sordum. Babama baktı ve Cumhuriyette, Laiklikte, Demokraside, Milliyetçilikte, Halkçılıkta, Devletçilikte, İnkılapçılıkta, Ulusal Bağımsızlıkta, Çağdaşlıkta, İnsan ve İnsanlık Sevgisinde ve biz Türk Milletine emanet ettiği ülkenin taşında, suyunda, toprağında, havasında adım adım Atam var yavrum dedi.
Amcanın evinden ayrılırken benim elimde Büyük Önder Mustafa Kemal’in kocaman posteri vardı. İlkokula başlayıp 29 Ekim gibi törenleri bizzat öğrenci olarak kutlamaya başladığım sene babam bana Atatürk’ü hala görmek istiyor musun diye sordu. Tereddütsüz evet dedim. Beni ve kardeşlerimi Anıtkabir’e götürdü. Kendini bizzat görememiştim fakat ona ait her şeyi takımlarını, kitaplarını, köpeğini, kalemlerini, daha önce görmediğim resimlerini görmüştüm. Son olarak Ona ait olan bir sözü beni o yaşımda çok etkilemişti ve hala da etkilemekte.
Sizlerden ricam Cumhuriyetimizin 87. Yılını beraber kutlamak adına aşağıdaki Atatürk’ün sözünü derinlemesine okuyarak 10. Yıl Marşımız açıp bir kez daha Türk Cumhuriyetinin bu gününü önemi birlikte paylaşarak Türk Milletinin Cumhuriyet Bayramını kutlarım.
”Benim naciz bedenim elbet bir gün toprak olacaktır ancak Türkiye Cumhuriyeti ilelebet paidar kalacaktır…!”
MUSTAFA KEMAL ATATÜRK
