Savaş tüm hızıyla devam ediyor. Şehirler bombalanıyor, insanlar ölüyor ve ben bir şey hissetmiyorum. Savaş tüm hızıyla devam ediyor ve ben ülkemin bu olaydan en az zararla nasıl çıkacağını düşünüyorum. Bencil miyim? Bilemiyorum.
Politik basiretsizliğimizden dolayı AB ve ABD kapısını kapadık. Savaşa hayır diyeceksek, AB’nin yanında yer almamız; evet demişsek de devam etmemiz gerekiyordu.
Faizler çıldırarak yükseliyor, dolar tırmanışa geçiyor. Ne adına? Geleceği okuyamama adına…
Yetkili ve sorumlularımız ABD’ye gittiler. Söz verdiler, söz aldılar. Ne yazık ki, sözler yerine getirilmedi. Ya bu savaşa başından itibaren ‘hayır’ diyecektik, yada ‘evet’ demişsek tüm gereklerini yerine getirecektik. Ne İsa’ya, Musa’ya yarandık.
Son anda basiretsiz olarak gördüğümüz yöneticiler kendilerinden beklenmeyen bir adım atarak, yada bizim dışımızda bizim işimizi kolaylaştıracak bir olay, gelişme olursa; biz bu işten en az kazasız belasız nasıl sıyrılabiliriz?
Umudu korumak istiyorum. Ancak oynanan tehlikeli oyunun sonucunda toplum olarak çok canımızın yanacağını görüyorum.
Irak savaşı beklenenden fazla sürer ve ABD’nin kayıpları çok fazla olursa, ülkemize yönelik oynanacak oyunun boyutlarını bile düşünmek istemiyorum.
ABD’nin ikinci planını bile göremeyenlerin, ‘Bu süreçte planları var mıdır?’ Sorumun yanıtının ‘hayır’ olduğunu bilmeme rağmen, olmasını istiyorum.
Neyse, savaş sürüyor, faizler yükseliyor, dolar tırmanışa geçiyor. Ülkemiz için tehlike sinyalleri çalıyor. Yapılması gereken ülkenin çıkarları nerede ise orada yer almaktır. Çünkü, ülkemin çıkarlarından daha önemli bir şey görmüyorum.
