Soğuk bir kış geliyordu tüm zorluklarıyla…Hayat kollarını sarmış kendine. Ben ise savaş halinde yaşamla. Hem yalnız, hem üşümüş.
Tek başına kışı yaşamak nasıl bir şey bilir misiniz? Korkutucudur…Gerçekten de soğuktur. Gerçekten de yalnızdır. Güçlü olmalısındır. Sadece kışa değil hayatın her zorluğuna…
Kahpe insanlarına en başta. Av bekleyen avcılarına. Düşmeni, yorulmanı bekleyen avcılarına…Ve sen ; bir kadın, bir ana, bir kız evladı olarak çok borçlu, çok savaşçı olmalısındır
hayatın namert insanlarına…
Hatalarla yada yanlış seçimlerle dolu olabilir insan ömrü . Lakin mutlaka bir çıkış yolu bulabilirsin. Herkesten önce kendini kendin affetmeli ve dimdik devam edebilmelisin.
Çevrende gülümseyen dudaklar ama, hırs kokan kıskançlık ve bencillik haykıran gözler var. Sen yine de gülümse; şöyle savur bakışlarını ve devam et yoluna. Öyle güçlü ol ki, yolundan döndüremesin hiçbir namert.
Kimi zaman yükler ağır ağır gelir üstüne; kaldıramam sanırsın, oysa yükü veren gücü de vermiştir. İşte umutları yitirmemek için bir neden daha. Bir akıntıya kapılmış gibi geçiyor hayat. Öylesine hızlı ki yakalamak ne mümkün. O zaman ucundan, kıyısından tutmaya çalışmayacaksın; bodoslama dalacaksın içine için e.
Korkmak!…
Nasıl da büyük ve ürkütücü bir kelime. Ne çok şeyi barındırıyor içinde. Peki ne yapmalı? Uzak mı durmalı korkulardan? Söyledim ya; bodoslama dalmalı hayatın içine. Korkusuna da, sevdasına da, gülmesine de, ağlamasına da ve hatta en çok ta oyunlarına. Sonu sıkıntılı olabileceği kadar eğlencelide olabilir.
Ben hayatımı sevdalar üzerine kurdum. Her sevdam düştüğüm yerden kaldırdı beni ayağa. Kalbime tutundum. Ruhumda ki kırılmış lıklar’ a tutundum. Uğradığım haksızlıklara…
Hepsi beni ben yapan güçlerim oldu. Tek tek oturttum taşları üst üste, yan yana. Hala eklemekteyim yaşadıkça.
Ah Aşk…
Nasıl da hayatı her seferinde yeniden yaşattın bana. Nasıl da kelebekler konduruverdin yüreğime, gözlerime? Çok zor hayat biliyorum, farkındayım. Lakin tutunmak gerek. Sadece tutunmak yetmez uçmak, uçurmak gerek…
Kar tanelerinin dans ışıkları kaplamış yüreğimi.
Bembeyaz bir durgunluk ta, sıcacık olmuşum.
Martıların bile denize küstüğü bu mevsim yine aşkla doluvermiş.
Umut her daim ve her dibe vuruşta yine yanı başımda.
Çok güzel yazmışsın niye bıraktın yazmayi