Hayatınızdaki insanları şöyle bir gözünüzün önüne getirin…kaçını ne kadar tanıyorsunz, ya da ne kadar güvenebilirsiniz? aynı evi paylaştığınız, aynı masayı, aynı okulu, aynı kahkahaları ya da haykırışları….
“kaçı sesli, kaçı sessiz” diye geçer ya bir şarkıda; ya sizin hayatınızdaki insanların kaçı sesli, kaçı sessiz? kaçı yerli, kaçı yersiz…!
Çok iyi tanıdığınızı sandıklarınız bile, an gelip yabancı bakışlarını salmıyor mu üzerinize…dostsun, dostumsun dedikleriniz; bu yükü ne kadar taşıyabiliyorlar acaba yüreklerinde… Yoksa bu tek sesli, tek heceli kelimede mi modern dediğimiz çağın hışmına uğradı…bayağlaştı, sıradanlaştı…üzerine ballı kaymak sürüp, süsleyince önce gözleri mi boyuyor…?
tek sesli
tek heceli
herşey tekdüze yaşanmaya başlandı…
herkes herkese güvenmeye çabalıyor, inanmaya….tek sorun, vermeye niyetimiz yok almaktan başka…
dostum ol; dostun görüneyim
arkadaşım ol; taklidini yaparım
sevgilim ol sev beni; arada kendimi sevmeye zorlarım
…………………..
teknoloji çağını kaldırmadı bünyemiz…yitirdi değerini meziyetlerimiz…bir tıkla haberleşir olduk; yine bir tıkla uzaklar yakın….biz 80′lerin kuşağı çok başkaydı..ve önceki kuşaklarda öyle…Milenyum milenyum diye çıldırdı millet..alın size Milenyum Çağı….!
Bütün sessiz harfler uçuşuyor etrafımızda…yersiz bütün sözler yüreğimize düşüyor; kaldırmıyor gönlümüz…maddeye daha çok tapıyoruz; maneviyatı gömerken toprağa…! sallayıp gidiyoruz, sendelemeden yürüyemiyoruz…
Şimdi dikkatle tekrar izleyin hayatınızdaki insanları…
Kaçı Sesli Kaçı Sessiz…Kaçı Yerli Kaçı Yersiz ?
Ya Siz!
