Hayat bu.. beklemiyor hiçbirşeyi… yaşadığın hiçbirşeyin yüzüne dahi bakmadan gardını alıyor… iyi de yapıyor.. takıntılı olan bizleriz… ders alamıyoruz, pay çıkaramıyoruz hayatın kendisinden… -miş li geçmişleri asıyoruz bir çamaşır ipine.. oysa ki hep yağmur hep yağmur; açmayacak güneş üzerine…
Oysa güneş hergün yeniden doğuyor..ama yeni umutların, hayallerin üzerine.. neden ille de akrebin tepesine asılı kalıyor, düşen takvim yapraklarına kıyamıyoruz…!?
………
Bugün 27 si Ocak ayının… Kışın tam ortası… Oysa gönlüm hep bahar… Mayısın göbeği, Nisanın ikindi vakitleri… çamaşır iplerini de, mandallarımı da kaldırdım sepete… onlar artık geçmişin koynuna gömülü; hiç uyanamayacakları bir kış uykusundalar… Arada tipide vuracak, fırtınada savuracak… bilirim… yüreklerimiz vurulup, savrulmadıkça nasıl yetişeceğiz hayata; nasıl BİZ olmayı başarabileceğiz…
……
Vakit gecenin susup, küstüğü vakitler… doğacak yeni umutlarımızın sancılı saatlerinde… hepimiz gebeyiz doğacak yeni umudun bize bırakacaklarına… herkes payına düşeni alacak…Yeter ki; ruhlarımız azad edilmiş oLsun…
Sürprizlerini, büyük acılardan sonra armağan olarak sunuyor hayat yüreklerimize… beklemiyor en nihayetinde… avuçlarımıza düşeni tutabilmek kalıyor bizlere…
…..
benim mayıs papatyalarım var..
alnını güneşe dayamış deLi kız naraLarı…
Ocak ayının ortasında yağan Nisan yağmurları…
Gökkuşağı doğurmuş bir yürek….
Benim denizim var baktığı zaman görmesini biLen….!
(gerisi vesaire…)
çok güzel olmuş ciciş
Sayın ŞEN;
Yazınızı okuduktan sonra içmi umut kapladı, olumlu duyguların uyanmasını sağlayan cümlelerinizle rahatladım. Gününüz, geceniz hep aydın olsun.
Sevgiler.